Hier een berichtje vanuit de hele koude Rocky Mountains (op 2064 meter hoogte). We maken ons op voor een nacht met vorst en zitten bij een knetterend vuurtje, bij het laatste avondlicht (tegen negenen plaatselijke tijd). Ik zal proberen om jullie een indruk van onze dag mee te geven.
Vanmorgen bleek dat onze huishoud accu helemaal leeg was. Dus maar even de motor aan om de nodig dingen te kunnen doen en ons voorgenomen om voortaan niet meer de hele avond een klein lichtje te laten branden. Na het ontbijt even een snelle natte lap door ons huisje, want de vloer begon toch wat te verkleuren na een week in en uit banjeren.
Vervolgens gaan rijden over de welbekende 'Icefields Parkway'. Mooie lange tweebaansweg waaraan vele uitkijkpunten en trails liggen. Doordat we een nacht minder in Revelstoke hebben gedaan hebben we nu een dag extra om deze weg te volgen. Dit komt erg goed uit aangezien er meer dan genoeg te zien is. Het landschap is afwisselend en allemaal prachtig. Soms glooiend met weelderige naaldbomen, vervolgens rotsig met bloeiende plantjes, dan rijd je weer een breed dal in met mooie vennetjes/ meertjes/ stroompjes. Kortom, je kijkt je ogen uit. Na iedere glooiing of bocht heb je weer een volledig nieuw uitzicht. Genieten!!
En ook nog
een blijde mededeling:.... (opbouw van spanning is merkbaar.... Zou het ...?) WE HEBBEN ONZE TWEEDE BEER GEZIEN!

Op de volgens mij perfecte manier. Er stond een auto stil in de berm, maar omdat het nog maar één auto was verwachten we niet echt iets te zien. Toch liep daar bovenaan het talud, net onder de bosrand een beertje. Druk met bessen eten van de struiken. Wij gekeerd zodra we konden en een hele serie foto's gemaakt. Wat een schatje als je zo'n beestje zo bezig ziet. Volgens mij had ie lange tijd niet eens door dat er een flinke opstopping aan het ontstaan was vlak onder hem. Pas toen hij de tweede struik ook kaal had en eens om zich heen keek leek hij de mensen te zien. Die vervolgens allemaal richting auto bewogen. Maar het beertje straalde iets uit van, nou ja, dan maar weg hier en liep het bos in.
Daarna via nog een aantal stops doorgereden naar de Colombia Icefield.

Daar hebben we ons de gletsjer op laten rijden met een bus.

Was mooi om eens midden op zo'n ijsvlakte te staan. Zeker als je de sporen om je heen bekijkt over de omvang die dat ding vroeger gehad moet hebben. Blijkt dat ze hier maar ongeveer twee maanden per jaar geen sneeuw hebben (al liggen er ook nu nog hele vlakken op de hellingen omdat ze blijkbaar een slechte koude zomer gehad hebben).
Door die barre omstandigheden zijn trouwens ook de bomen hier van een bonsai-achtige omvang. Er was een stuk bos op de helling waarvan de bomen acht- à negenhonderd jaar oud waren. Nou die bomen zouden bij de Praxis nog prima als kerstboom verkocht kunnen worden. Ook hebben de bomen maar aan één kant takken omdat de wind altijd ijzigkoud vanaf de gletsjer komt en daardoor één kant van de boom bevriest. Gemiddeld kan de natuur hier rekenen op 60 tot 90 groeizame dagen per jaar. Vandaar dat nu natuurlijk ook alles in bloei staat! De bloemen nemen het er van.
Bep en Guus Geluk als wij zijn hebben wij volgens mij echt de topperiode van deze zomer te pakken. Vandaag zou het echt een flinke regendag worden. We hebben goed en wel één bui gehad van ongeveer een uur. Hierdoor één uitkijkpunt laten varen. En voor de rest gewoon weer mazzel. Dat het hier koud is hoort er gewoon bij. Oh ja, rest mij nog om even iets enthousiasts te vertellen over de campground hier, want die is onverwacht mooi. Door de ligging tegen de bergen aan bestaat hij uit verschillende niveaus waardoor je het gevoel hebt midden in een bos te staan en nauwelijks iets van je buren te merken. Kortom: wéér een hele mooie vakantiedag in dit enorme land.
Morgen de tweede helft van de weg en op naar Jasper.